Maar beste vluchteling, hoe voel je je hieronder? Voelt het gek, een camera op je gericht terwijl je net een levensgevaarlijke tocht hebt overleefd? Is het raar om een land binnen te komen en niet welkom te zijn? Waar wil je heen? Wat is je wens? Wat is je doel?

Je raakt me. Iedere keer als ik jou op een scherm zie, weet ik dat het ook andersom had kunnen zijn. Dat jij, discussies over mij voerend, mij op het nieuws zag. Dat je mij welkom zou heten in je land. Of niet. 

Ik droom over je. Ik heb je nu al zo vaak op het internet gezien. Je probeerde in een vrachtwagen te klimmen. Je wilde naar Engeland. Je kwam aan in een bootje, je reddingsvest gooide je op het strand. Je liep op je oude teenslippers door de stad, waar je op je gammele fietsje, vanaf het asielzoekerscentrum, heen gekomen was. 

Ooit woonde je naast me. Ik weet het nog goed. We speelden samen in de tuin. We bouwden een sneeuwpop. Tot jij op die ene dag vertrok. Je moest terug naar je eigen land. Ik weet dat je het daar nu goed hebt, maar soms wil ik weer even met je in de zandbak spelen. 

Je hebt zoveel kanten. Je bent de baby, maar ook het oude mannetje. Je bent de rijke, maar ook de arme. Je bent niet alleen in Europa, maar ook nog in vluchtelingenkampen dichtbij je oude land. 

Je bent overal.

Ik wil je helpen, maar dat kan ik niet zo goed. Ik wil vrede en jij ook. Wij willen een wereld zonder oorlog. Die is er nu niet. Daarom ben ik voor je. Omdat ik hoop dat je in mijn plaats hetzelfde had gedaan.

Ik wil hier niet mee zeggen dat ik alle mensen op deze wereld uitnodig om samen met mij een feestje te komen vieren in Nederland. Verre van dat. Ik ben me er absoluut van bewust dat dit een groot probleem is met een heleboel kanten. Dat de vluchtelingen getraumatiseerd zijn en daardoor rare dingen kunnen gaan doen. Maar ik heb gewoon mijn gevoelens onder woorden proberen te brengen. Me proberen in te leven.